Camiños
pechados
na miña soedade,
agora non levan
a ningun lugar.
Camiños que antes
vestian mocedade,
hoxe dormen no fondo
do meu latexar.
Loito co tempo
que me deixa atrás,
e tento agarralo
e volta a escapar.
O reloxo sen agullas
non quere deter,
o paso da vida
que me veu nacer.
Dentro do peito
tamen levo un mar
que bate na gorxa
e non deixa chorar.
M. Dolores
Ríal,2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario