REFLEXIÓN...DOCES SOÑOS

 Luns, salvo para os zapateiros, todo o bo remata...

Prohibido renderse, sentía sin embargo de mañá mentras ollaba o Val, envolto aínda na oscuridade, dende a fiestra.

Afronta a vida con precaución, recordoume a Alma nunha longa noite de pesadelos...

Plántalle cara aos problemas, supera os medos i escribe novos poemas que saian dun corazón esperanzado...

Non son momentos para ir a peito descuberto pero sí ilusionado, ou levaranche por diante.

Luns...Ollar dende "galeras"a lúa agochándose sobre Cortegada é coma espertar dunha noite de soños estraños e atopar un regalo...

É sentir o ceo aberto, pórlle tacóns á Alma, pisar forte sobre as recén estopeadas cadernas e comprobar que están firmes...

Deixar no peirao as penas, pór a roupa de augas, navegar sobre os problemas...

Buscar mares embaucadores, surcalos...

É, querid@s AMIG@S, co Paraíso diante, ter de novo DOCES SOÑOS..!!

Xaquín Miguéns Ces