Quizáis no infinito tempo
quede a pegada humana
que lixeiro como o vento
deixa pó e nada máis
as gargalladas de onte
tornáronse a chorar
tíñamos felicidade e
non soubemos apertar
medran os dias de medo
as noites nos han de sobrar
atopamos no camiño
xente que vai detrás
M. Dolores
Ríal
No hay comentarios:
Publicar un comentario