lunes, 8 de diciembre de 2025

SAUDADE NA ALMA ...!!

 


  Brétemas nas Brañas...

  Tamén na Alma, Amigo merlo...

  Mesmo a Xilgara Amiga diga que ten cor o outono, o gris apodérase de todo...

  A ir na procura dun intre de felicidade obrígame o abrente de hoxe...

  Unha imaxe gravada na memoria.?

  Melancolía...Non podes remedialo, Xaquín, a vida para tí só ten cor de primavera.

  Que ben me coñeces, merliño. Ou deixo amornexados no banco o cicel e o martelo, ou  buceo nos recordos tratando de conseguir un sorriso que me ilumine os beizos da Alma...

  Atopo uha imaxe que semella ben lonxana, pero segue tan presente na memoria a cariña de ledicia de Xoel ollando cisnes e patos loitando polos caroliños de pan de millo que lles tiraba...

  Recordo, larpeiro, dunha marabillosa tarde de merenda na lagoa de Mina Mercedes.

  O tempo vai pasando, Amigo picapedreiro... 

  Engúrrase o corpo, pero hai momentos que quedan gravados en caixiñas de cores na lacena para sempre, unha ledicia o poder botar man deles...

  É outono...

  SAUDADE NA ALMA...!!

  

  O Paraíso existe 




                                                                  Xaquin Miguéns Ces

"A NICOLASA"

 


  Parecen brillantes...

  Que capacidade teñen, merliño, para tratar de levarnos á súa leira a pacer.

   Jajaja...Xocas, solo son grotescos bufóns encargados de alimentarlle a caldeira a "meu amo" para que pola chimenea saia o fume que máis lles convén.

  E se non da saído, merliño.?

  Máis leña, mesmo revente a caldeira, Xaquín....

  Son nubes de paso postas por vós, no esquezades, movéndose ao dictado do vento que lles encha o peto, sen unha soa idea propia, con discursos valeiros, a miúdo zafios. Da noxo escoital@s cando subid@s no estrado botan a língua a pacer...

  Nostálxicos dunha época na que atoparon o clima ideal para reproducirse, seguen coa morriña dentro da alma, ruín e rastreira, lanzando patéticos discursos ancorados nas catacumbas dun pasado polo que suspiran...

  De traxe e gravata algúns ata parecen brillantes, a luz cega moitas veces a primeira vista, pero tan pronto abren a boca non pasan de cativos fogos artificiais que antes de saír ao aire xa estoupan nas mans, meus pobres...

  Por certos personaxes que agora mesmo se sentan no Parlamento, nen a introducción da 

"NICOLASA" estaría consensuada, tedes un bo exemplo no Consello Xeral do Poder Xudicial. En que carallo pensaredes cando vos chaman ás urnas...?

  Por sorte para vós a Carta Magna leva publicada dende 1978. Quizais necesiten ser reformados algúns dos artigos, o tempo pasa para tod@s salvo para os cavernícolas que o queren deter...

  Hoxe, que coma cada 6 de nadal celebrádelo seu día, pode ser un bo momento para abrir os ollos, recapacitar, e pensar como se puido chegar a este deprimente estado de saúde no que se atopa a vida política no Parlamento deste País, onde o único que se escoita é bruar.

   Espertaches con gañas de guerra, larpeiro, parece que che afectou a choiva que cae arreo nas Brañas, ten coidado co peteiro.

  Aínda que falar de certos temas parece non gustar, ninguén debería sentirse ofendido por escoitar verdades coma puños, salvo que sexa cortiño, ou un necio, Xaquin. 

  Tes razón, Amigo merlo, o que oímos diariamente na "casa de todos" é ben triste, dunha total falta de educación...

  Para botarse a tremer, merliño.

  Así nos vai, Xaquín...!!

  

  O Paraíso existe 



                                                                  Xaquin Miguéns Ces

 

               MIL PALABRAS


Me sorpendí una mañana,

hablando con musarañas,

pidiendo clemencia al tiempo,

pidiendo calma a la calma.


Mil palabras escondidas,

donde el demonio es el dueño,

cuando la vida golpea,

y nos persiguen los sueños.


Emociones resilientes,

perviven dentro de mí,

atorando mi alma el miedo,  

miedo a vivir sin vivir.


Mil palabras fueron dichas,

mil palabras sin decir,

un amor roto en pedazos,

por mentirse y por mentir.


 Paki Espiño, 2025


QUIERO AMARTE

 

           

 

  Yo quisiera amarte

con todo mi ser

robarte esos besos

colmados de amor

 

jurarte mil veces

que no te olvidé

que te sigo amando

pleno de pasión

 

hacerte el amor

con el gran cariño

que llevo en el alma

y hacerte gozar

 

y si llega la hora

yo te cuidaría

estando postrada

hasta el último día

 

contándote historias

y cuentos de hadas

para sobrellevar

tu pesada carga

 

querida princesa

me sobran palabras

sólo quiero decirte

¡serás mi eterna amada!

 

 Miguel Alberto 2025

domingo, 7 de diciembre de 2025

PATROA SANTA CECILIA


  Escóitase un afinar de violíns no Pazo da Ópera do Val. Érgome axiña e abro a fiestra,  sinto que amencen as Brañas dun xeito especial a pesares do frío, meu deus...

  Non sinto cantar o merliño, semella pampo na cruz da vella graneira, a atalaia na que acostuma a pousarse nada máis saír do niño...

  Aguzo oídos e ollos, e con que me atopo...?

  Unha morea de músicos esperan inquedos no estrado das Brañas, de riguroso frac negro e gravata amarela, a imaxe do merlo. Sobre o Pico Sacro está a piques de asomar o director do concerto...

  Ataviado coas mellores galas azuis e amarelas, o Val é un manoxo de nervios cando aparece coa batuta na man o astro rei...

  Axiña dará comezo a interpretación coa que "A Gran Orquestra da Natureza" rememora á súa PATROA SANTA CECILIA, como cada 22 de novembro...

  Soará "O Outono" de Vivaldi, non podía ser outra peza. Murmurios de abraio moi polo baixo...

  Enténdese así que pampe o merliño ollando o feitizo que é hoxe o abrente, mesmo a súa Alma, a imaxe do picapedreiro, cheire a eterna primavera...

  Será un sortilexio saído das profundidades da "Cova dos mouros" do Pico Sacro...?

  Sorrí o merliño, ou eso parece...

  Quizais sexa un soño...!!

  

  O Paraíso existe 




                                                                  Xaquin Miguéns Ces

FORZAS EXTRAS


  Amigo merlo, deunos a chuvia unha tregua, amenceron as Brañas cun sol reparador neste luns de zapateiros de outono.

  Boa falta facía, Xaquín, porque o nordés arrefiou o Val de Rosalía, semella que o inverno xa está en camiño. Como di o picapaus, ou toc toc ou trino, non se pode ter todo, sería pecado de gula.

  Noto que non sinto as alas, merliño. Teño a impresión de que están gastadas de tanto uso, de que xa non son capaces de sosterme voando. A pesares, vou erguerme da cama.

  Quizais, Xaquín, teña a culpa a morriña na que envolve este tempo a aqueles que temos Alma de primavera, pero non esquezas que a vida sempre vai darnos segundas oportunidades...

  Calquer cousa é válida se nos sirve de paraugas para resgardarnos do sol que nos queime o corpo, ou da choiva que nos enchoupe a Alma...

  Amigo Xocas, abre o paraugas, e voa na procura dos soños por lonxe que os olles, pesada sexa a carga que leves nos brazos, as alas que che sosteñen, moitas as bágoas que esbalen polas meixelas, para conseguir saír adiante...

  Pode que teñas a sensación de que as alas xa deron de sí canto tiñan, pero sempre atoparás esas FORZAS EXTRAS que descoñecemos ata que nos vemos na obriga de botar man delas...

  De onde saen, Xaquín, no sabe ninguén, pero habelas hainas.

  Como as meigas, merliño...!!

  

  O Paraíso existe 




                                                                  Xaquin Miguéns Ces

VOLANDO ALTO


Paloma que vuelas alto,

en busca del horizonte,

donde la luna sueña,

al caer de la noche.


Paloma de plumaje fino,

que vuelas surcando el Cielo,

buscando un nuevo destino,

a donde te lleve el viento.


¡Vuela palomita linda,

marca tu propia estela,

que el valor te hace grande,

en busca de una tierra nueva!.


¡Resguárdate del frío invierno,

busca en el cielo una estrella,

que te alumbre en el camino,

esperando a Primavera.


 Paki Espiño, 2025