miércoles, 22 de octubre de 2025

SORRISO



Sempre atoparás un motivo...
Dicía Chaplin que un día sen sorrir era un día perdido...
Adicámoslle ao SORRISO o primeiro venres de outubro de cada ano. Mágoa se temos que celebralo...
É doado de entender así por que as persoas que van pola vida sorrindo semellan ir desentonando co careto de medio mundo...
Soen escoitar, enriba, que teñen unhas pingueiras...Canto mellor nos iría se fósemos pola vida sorrindo de orella a orella...
Non escoitaredes o merliño por uns días, non quere dicir que non cante, farao por outros lares...
Non sexades mal pensados, que vos coñezo. Non se vai de picos pardos, jajajaja...Necesita relaxar os miolos, e disque nada mellor para elo que a "terra dos patricios", cos pasteis de Belém e o bacallhao...
É un larpeiro.
Espero voltar axiña, Xaquín. Sempre atoparás un motivo para sorrir, mesmo non me escoites cantar de mañá cedo nas Brañas...
Espertarás co toc, toc do Amigo picapaus, a fraga nunca defrauda a quien saiba escoitala.
O de hoxe para min é deixarme acariñar por un lixeiro nordés que acompaña a viaxe do Ulla camiño de Cortegada...
Xamais deixes de sorrir, escoito no abrente encantado das Brañas...
É o merlo ou a lúa quen canta...?
 
O Paraíso existe 

 Xaquin Miguéns Ces

RÉQUIEM

Réquiem por un soldado, 

que entregó su vida al azar, 

llorando en campo enemigo, 

matando en nombre de la paz. 

Réquiem por esas madres, 

que sin morir, muertas están, 

porque le robaron sus hijos, 

para  morir, o matar. 

Réquiem por los niños huérfanos, 

que les robaron la niñez, 

por unos padres que no pueden,

 calmar su hambre y su sed. 

Réquiem por esos pueblos, 

que viven sin tener hogar, 

corriendo van por las calles, 

sin tener  dónde llegar. 

Réquiem por la humanidad, 

que no sabe defender sin armas, 

donde no encuentran palabras, 

 con guerra... ¡no habrá un mañana! 

 

 Paki Espiño, 2025

OTOÑO

  Aquella espesura 

 en la gran foresta

 mudó su color.

 Irrumpe el Otoño 

ha llegado el frío 

con sus frescos días 

sus bosques se visten 

de ocres colores 

sus hojas caídas 

a modo de alfombra 

una vez en tierra 

cumplieron su fin.

Regalando oxígeno

prodigando sombra

donando belleza 

más...llegó la hora 

de su atardecer.

 ¡Dichosa estación!

 con tanta riqueza 

adorna los campos 

con su sutileza

robles, castaños, encinas, abetos

 y diversa flora 

en todo el planeta 

belleza sin fin. ..

en la madre tierra

 sus dorados bosques 

al Eden semejan. 

 

Miguel Alberto, 2025

miércoles, 8 de octubre de 2025

CORPO E ALMA SON UN TODO


  Luns de zapateiros dun outono que navega polas Brañas...

  Sopla un vento do nordés que trae con el o veranciño de san Miguel...

   Comezan a caer as follas, cambian as cores das canaveiras, pode que as cadernas rotas da Alma fagan velo todo escuro...

  Acaso, Amigo merlo, Corpo e Alma non están sempre dacordo.?

  Deberían, Xaquín, pois a Alma non é quen de navegar se o barco ten necesidade de varar no asteleiro...  

  E unha nao sen Alma axiña perde o rumbo... 

  CORPO E ALMA SON UN TODO.

  Sopla un lixeiro nordés que trae o bo tempo, ledicia no corpo...

  Adóñanse das Brañas as cores bermellas,   melancolía na Alma...

  É o que ten o outono, merliño...!!


  O Paraíso existe 



                                                                 Xaquin Miguéns Ces

UN BUCEIRO


  Raza intelixente dicides que sodes, Xaquín. Semella unha broma de mal gusto escoitando algunha xente :

  "Ya se han dado el baño y, a partir de ahora, subvenciones para chiringuitos, para el teatro, para el cine".

  "Si la asamblea de facultad flotante creyera que Israel es un estado genocida, no hubieran ido ni locos".

  Esqueceuse das "cañitas", merliño...

  Definitivamente perdeu o rumbo. De verdade que nos "Madriles" non hai un psiquiatra de garda nen venden camisas de forza...?

  Non ía botar man do cicel o picapedreiro, pero escoitou nos medios de comunicación unha víbora botando veleno e non puido resistirse a tallar catro verbas, por moito que queimen o coiro dalgún que lle aplauda...

  Disque vivimos tod@s no mesmo mundo, pero non baixo o mesmo ceo, semella... 

  Fai falla ter un Alma ruín para non ver máis alá do que un deus vanidoso. De verdade son o poder e os intereses do capitalismo o xeito de ver a vida e o rumbo do Planeta, por enriba de calquera outra circunstancia, mesmo o xenocidio de nenos e cidadáns indefensos...? 

  Gaza necesítanos a tod@s. Chufarse daquel@s que arriscando o pelexo cruzaron o Mediterráneo en cascas de noz para dicirlle aos israelís que xa é dabondo, e ao mundo que non podemos permanecer de brazos cruzados por máis tempo diante da masacre do pobo palestino, é dunha baixeza que non ten nome, merliño.

  Sí que o ten, chámase fascismo, Xaquín.

  Amigo merlo, chegou o outono, e todo parece cambiar na Natureza. Sobresaen os ocres na paisaxe, hai menos luz, e vai enchéndose de follas secas o chan...

  Polo que se ve caen tamén as caretas e falta a luz nalgús cerebros, se algunha vez as tiveron...

  Igual que as polas das árbores, quedan espidas as Almas, e aquelas de madeira seca, sen luz nen verdadeiros valores, arden nunha fogueira de vanidades.

  Rematou o verán, Amigo Xocas, pero non o fin desta travesía de medos, dúbidas e incertezas, pois o outono parece traer máis do mesmo, noites escuras, malos soños e pesadelos...

  A luz da lúa e as estrelas vese eclipsada polas línguas de lume, mentiras e pantasmadas, de certos dragóns...

  Co amencer, e ollando os rescoldos que van deixando as línguas viperinas ao servizo duns voitres carroñeiros nunca fartos, penso se realmente cren estar en condicións morais de abrila boca, por moito que acudan a comulgar na misa do domingo, Xaquín.

  Chegou o outono como ben dis, larpeiro. Tempo de cogomelos, amanitas velenosas algúns, coma certas línguas de trapo que a miúdo poñen a espallar o ventilador sen mirar se teñen a Alma libre de pecado...

  A miña dignidade mándalles un saúdo e recoméndalles un menú degustación :

  Psicoterapia, lorazepam, camisa de forza,  algo máis que me calo para non pórme á súa altura, por máis que sexan pequech@s de corpo e anan@s de Alma...

   E de sobremesa, merliño, UN BUCEIRO...!!

 

  O Paraíso existe 



                                                             Xaquin Miguéns Ces

AS TÁBOAS DA LEI DA NAI NATUREZA


  Carallo, como brilla o teu traxe, merliño...

  Impoluta a gravata amarela, non podo crer que sexas ti o que ollo reflexado na graneira...

  E como che repenica o gorxelo, facía tempo que as Brañas non escoitaban un trino tan afinado.

  Jajajajaja...Que menos, Xaquín. Según vós, hoxe é o día do meu santo.

  Non sei de que me falas, cóllesme en Babia, larpeiro.

  Ai, Xaquín, Xaquín...Onde vai que saíu o sol, aínda que chova miúdo no Val de Laiño. Que ti te esquezas que a chamada raza intelixente celebra cada 4 de outubro "o día do ecoloxismo e dos animais", entre os que nos atopamos os páxaros... Algo estaredes facendo mal se tedes que adicarlle un día. E o resto do año. ?

   Enriba que es un páxaro especial, saído do cerebro dun loco, non dun ovo como sería o normal...Non teño perdón, merliño.

  Considéraste tolo, Xaquín, por levar gravadas na Alma a maceta e cicel as TÁBOAS DA LEI DA NAI NATUREZA.?

  Paso polo forro de xa sabes onde o que digan as línguas dalgunhas "mentes preclaras" porque me adique a ter conversas contigo de vez en cando, Amigo merlo.

  Canto mellor lles iría, Amigo Xocas, se abriran  os ollos para ver o que a Natureza lles mostra e foran quen de interiorizalo, pero moitos son incapaces de falar con ese merl@ que cada un leva dentro...

  Non digo que se convirtan en San Francisco e vaian predicando aquelo de "ven aquí, irmán lobo", pero sería outro o respecto polos animais e a Natureza vivir en armonía co medio ambiente, e faría do Planeta un espazo máis habitable...

  A miúdo, Xaquín, mándavos recados a nai Natureza para dicir que ela é quen manda, e non vós, pero os fachos dos vosos atoados cerebros non lle fan ningún caso.

  Falas coma un libro aberto dende o meu punto de vista, merliño. Estaremos aínda a tempo de atopar o rumbo axeitado para deixar ás xeracións vindeiras un poema musicado por mundo.?

  Sería moito pedir, Xaquín. Pero alomenos non teñan que dar dentelladas @s net@s por un caroliño de pan e unha pinga de auga.

  Teño claro, Amigo merlo, que agora mesmo non imos polo camiño correcto, do contrario non estariamos hoxe de celebración...

  A pesares, merlo Amigo, feliz onomástica teñades...!!


  O Paraíso existe 



                                                            Xaquin Miguéns Ces

ESPÉRAME



Los largos caminos de la vida,

Qué estrechos son al final,

sin fuerzas para cruzar la bahía

más sin miedo a naufragar.


Se hace eterno el camino,

cuando ansiamos regresar,

errantes nuestros pasos de peregrino,

indomables nuestras ganas de luchar.


¡Qué incierto es nuestro destino!,

cual niño sin inquietud,

buscando agua fresca del río,

respirando plenitud.


La vida pasa aunque no quieras,

pues eres árbol de un solo leñador,

sus senderos van marcando,

el camino hacia el Creador.


Descansa nuestra alma en su pecho,

Mi día postrero llegará,

Entonces, padre, ¡espérame en El Cielo!,

necesito decirte de nuevo, te quiero papá!!!


  Paki Espiño, 2025