SANGUENTO

  Esperto coa sensación de telo corpo molido, como se pasase a noite loitando dun xeito encarnizado nalgún inferno...

  Levántome pensando se terá a culpa o lume ardendo que semellaba o solpor de onte, cando nada máis saír á fiestra para ollar o Val escoito que debo abrir novamente o roupeiro e vestir a armadura, o escudo e a espada, que comeza outra batalla...

  Por diante o combate da vida, ata que o sol desapareza de novo no horizonte e poida axeonllarme para dar grazas, ou pedir axuda para eliminar pantasmas...

  Non hai, Amigo Xocas, outro camiño que che leve ata o destino, que non sexa o de manchalo traxe.

  Quen así canta nesta mañá fresquiña, e co sol xa escintilando nas Brañas, non é outro que o Amigo merlo...

   Canta razón envolve o seu trino, penso para os meus adentros.

  Medramos, Xaquín, grazas ás batallas que a diario libramos, sobre todo ás que perdemos, a fincar o pé no barro, non ás que sen suar unha gota ganamos...

  E cando vaia anoitecendo, co sol dicindo adeus sobre os Castros, e antes de que a lúa ensoñadora asome e teña oportunidade de trabucarnos, co fume e as chamas falando dunha feroz loita, é momento de facer reconto das feridas, lambelas, e pórlle esparadrapo...

  Escríbese así, Xaquín, o diario combate da vida.

  Cantas veces, merliño, SANGUENTO...!!

  

  O Paraíso existe 

                                                             Xaquin Miguéns Ces