O MUÍÑO

     O  MUIÑO  (2 parte)

Unha noite de vento e treboada que parecía desfacer o Ceo, caeu un gran ameneiro no medio e medio da ponte, pobre Mingos e o seu can que por aquela ponte do muiño non se podía pasar. Coas polas do ameneiro e o seu tronco bestial, fixeron que o noso Mingos volta para a casa tivera que dar.

Triste e pensativo voltas á cabeza non paraba de darlle, pensando no seu muiño com a él ía chegar. Tantos anos de maquía, tantos contos e historias alí oira contar, e de  súpeto por un maldito ameneiro, todo se ía acabar. Pasou a invernada e pronto o tempo cambiou. Por sorte, uns madeireiros  que por alí estaban a cortar,  ó ver o ameneiro  de bo tronco atrancar a ponte, sen pensalo dúas veces, poñen mans ó tronzador,  coidando sacar proveito , sendo o costo pequeño, e ó mesmo tempo  liberar o camiño. Se non era para madeira, para uns zoqueiros habería de valer e  pagar o custo do traballo .

Foi a alegría máis grande que  lle deron aa Mingos . A ponte era estreita e levaba moitos anos servindo á xente . As pedras da pontella eran gordas, apoiadas nun pedestal. Foi a salvación de Mingos que  poidera resistir.

Voltou de novo a moer co can e o seu farol, e o saco do revés,  e durante o día  tivo o presentimento de que algo especial  ía suceder aquela noite . 

Mesmo ó cruzar a ponte algo o fixo deter, era un susurro moi doce, sen dúbida unha voz  de muller, e cando chegou á porta repousou o saco, petou á porta do muiño que abreu con moito sixilo, Os faroles en alto os dous para distinguir mellor entre as sombras. 

De súpeto, Mingos enmudeceu; 

 ¡Deus Santo do Ceo!, Rosiña, ¿ti que fas aquí? ,

  A rapaza estaba moendo , esta vez, sustituindo ó seu pai pai. 

O que pasou naquel muiño déixolovo imaxinar.

Esta é a historia de Mingos, un galego como moitos mái,s que recorda  con nostalxia dun tempo lexano xa, aquel muiño  tan especial para él.

Hoxe, ruinoso e esquecido para moitos ,  o muíño parece agardar  que algún día alguén  conte as historias que  formaron parte da nosa lenda dun pasado cotiá...

 Tino de Bugallido, 2024