COSTA DA MORTE

              

As xigantes ondas

preñadas de furia

bicando os penedos

na costa da morte

i a miña barquiña

simulando un navío

tentava avanzar

na gran marexada

rumbo a Ortegal

carente de forzas

remando sen rumbo

naquel temporal

no gran mar bravío

que non amainaba

mecido nas augas

máis...non avanzaba

non sei cantos días

fiquei á deriva

agardando a quén?

Ás portas do Averno!

Quedeime dormido

na miña gamela

non sei cantas horas

espertei en calma!

E naquel silencio

na costa da morte

retomei o rumbo

no meu “gran velero”

 Miguel Alberto,2024