A brillante estrela
que te iluminou
o fermoso rostro
n´unha noite escura
a túa beleza
ese gran sorriso
os vidriosos ollos
túa fermosura!
Non había lúa
naquel firmamento
nin astros errantes
quizais...estrelas fugaces?
Só brillabas ti
na verde campiña
ou era aquel astro?
reflexo de amor?
Eu quedei prendado
da gran dama celta
orgullo da raza
do noso País
e foi aquel día
d´unha estraña luz
quedei namorado
do teu corazón
aquela luz do teu ser
iluminóume o amiño
i así logrei percorrer
a senda...
que me levaría a ti !!!
Miguel Alberto, 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario