CHORO CAFÉ AMERICANO

 CAPÍTULO I

Durmir é probablemente o maior, o máis completo e o máis facilmente atinxible dos praceres materiais. Todo o resto ten a súa parte negativa: os cartos corrompen, as drogas matan, ao amor accede quen pode. Durmir, en cambio, non ten caras ocultas. Durmir non mata a ninguén, calquera pode durmir, non che converte en egoísta, súmeche nun estado de tranquilidade e transo no que podes viaxar a través de mundos inimaxinables até o momento, mesmo se te aburres podes durmir para adiantar o tempo ata que chegue o momento de facer algo. É un acto perfecto, non pode implicar nada malo, e precisamente por iso non é compatible coa miña vida. Non recordo durmir unha noite enteira.

A meus pais sempre lles molestaron os meus pesadelos. Como traballaban sempre pola mañá, tiñan que se erguer cedo, e entendo que era unha lata ter que facer que deixara de chorar a horas intempestivas da madrugada. Probaron de todo: unha lampadiña acesa polas noites, peluxes e peluxes para protexerme dos demos todos de debaixo da cama, lerme contos ata que me durmise para asegurárense de que adormecía pensando nunha historia que non puidese levar a nada terrorífico... En definitiva, fixeron o posible e máis porque eu puidese durmir as miñas oito horas completas en paz, sen dar problemas. Todo en van.

Non era un problema de insomnio crónico, é que tiña pesadelos. Quedábame a durmir sen problema ningún, pero o meu cerebro sempre me facía ver películas de terror. Dunha maneira ou outra, de todas as veces acababa mal. E por algún motivo, sempre adoitaban aparecer as mesmas personaxes: coma un soño recorrente, pero sen ser o mesmo soño. Simplemente creo que a miña creatividade era capaz de xerar un número contado de personaxes diferentes, e reciclábaas dunha noite para a outra.

En canto ao resto da miña vida, pouco me afectaba, realmente. De rapaz, sempre tiña enerxía de sobra para o que fixese falta. Atendía na clase, relacionábame cos meus iguais, nada destacou en ningún momento. Tampouco lle dei moita importancia. Un día comenteillo a Xan, debíamos ter seis ou sete anos.

- Que debuxas?

- A este monstro. É co que soñei hoxe, sabes?

- Mima! Dá bastante medo. Eu hoxe non me acordo de que soñei, penso que non soñei. Que soñaches ti?

- Pouca cousa- Non quería entrar en detalles, non me gusta falar do tema-, pero este monstro estaba. E levo soñando con el toda a semana, igual me quere dicir algo!

- Toda a semana? Entón xa o coñeces. Deberíaslle poñer un nome, miña nai di que o que non ten nome non existe.

Xan ás veces dicía cousas sen sentido. Era o meu amigo, pero dicía cousas estrañas para ser un rapaz. Eu supoño que as escoitaría na casa, os seus pais tamén dicían cousas estrañas. O meu gato cando naceu non tiña nome ata que llo puxemos, e existía igual.

- Pero como lle vou poñer un nome, tolo! Só soñei con el!

- E por que non?- Preguntou, sorrindo.

- Pois non o sei. – Deille outra volta e decateime de que non había motivos para non facelo- Pero non se me ocorre ningún nome adecuado para un monstro que non existe.

E quedou sen nome. En parte mellor, disque o que non ten nome non existe.

Co paso do tempo, a iso dos doce anos, comecei a simplemente deixar de querer durmir. Sabía que o ía pasar mal, que non me ía prestar e que a final de contas durmir máis do necesario non me beneficiaba. Empecei a entreterme lendo libros de noite, vendo películas e xogando a videoxogos: toda unha experiencia de enriquecemento cultural. Tampouco me molestou demasiado ao principio. De durmir oito horas malas a durmir seis non é que houbese tanta diferenza. Ademais, a xente da miña idade quedaba ata tarde tamén de noite, e estou convencido de que non aproveitaban ese tempo nin a metade de ben do que eu o facía. O meu, ao final, estaba regulado e era por un motivo que me beneficiaba, o do resto non.

Tamén nesta época me separaron de Xan. É o que ten entrar á ESO, co cambio de etapa e de centro consecuente, que moita xente que coñeces cadra no mesmo instituto ca ti, e moita outra non. Xan foi dos que non, e pouco a pouco fomos perdendo contacto. Non foi a fin do mundo porque puiden facer novos amigos rapidamente, pero xa tiña unha idade, aparecérame un repentino pudor. Perdera a inocencia do rapaz que se baña na praia en pelotas sen problema ningún, e xurdiume unha preocupación que non tivera antes: encaixar no panorama social. Non ser o estraño do curso. Condición inescusable era, por suposto, que ninguén pensase que estaba endiañado, ou maldito, ou posuído, ou calquera cousa, e como tampouco era un tema moi recorrente de conversación, prescindín de falar do meu problema con ninguén. Tampouco me ía aportar nada, non había axuda posible que me puidesen prestar, nin beneficio algún en que foran sabedores da miña condición.

As noites gustábanme moito, era mellor ca calquera momento do día. Non o pasaba mal co sol no alto, non me entendas mal; pero non era nada comparable a chegar á miña casa, cear, e saber que tiña por diante unha xornada de tranquilidade, de investigación no que a min me apetecese, de descubrimento de novas sensacións, de me mergullar no mundo que quixese. Esas dúas horas que recortei comezaron a facérseme curtas, e non tiña a mesma graza facer estas cousas durante o día, quitáballe gran parte da esencia, perdía o carácter misterioso e mesmo clandestino. A solución evidente era ir collendo algo máis aos poucos.

Por tempadas, ás veces decidía que non era tempo suficiente para min e que debía ir recortando máis. Así, con 15 aniños durmía unha media de tres horas diarias, pero tiña unha amplitude de coñecementos de culto digna do máis erudito.

- Esta noite durmín catro horas, putos Reis Católicos. Ben puideron estar quietiños e non tiña que meterme eu tamaña enchedela esta noite. É que imos a ritmo de exame por día, non ten xeito como nos teñen, e por riba vaime saír terrible porque estou aparvado do sono. Vou deixar os estudos, meus tíos teñen un par de bateas e igual me meten...

Tiña que escoitar diariamente a xente queixarse de cousas que eu facía por vontade propia. Non me daba rabia, dábame pena que non souberan apreciar a súa capacidade de aprendizaxe. Eu nunca me quedaba a estudar polas noites

- Pois a min non me fixo falta estudar pola noite, non son capaz. Prefiro facelo pola tarde- Contestaba sempre.

- É que eu pola tarde non me concentro, pola noite... é outro ambiente, hai menos distraccións e por iso estou ao que estou.

Entendía perfectamente a que ambiente se refería, por iso quería empregalo en cousas que realmente me importasen. Durmir non está sobrevalorado, en absoluto, pero si que se considera máis necesario do que é. A distinción epicúrea entre o natural e o necesario; lera algunha cousa sobre iso e discrepaba. Durmir non é natural e necesario, só e natural. Non é tan importante coma comer, nin tan erróneo é ansialo como anhelar a fama. Está, máis ben, á altura da cervexa.

O caso, que tomei a vixilia como rutina. O meu corpo foi capaz de aguantar día tras día sen durmir. O meu descanso era a noite, era o meu momento de paz, pero sen pechar os ollos. A sensación de ver poñerse o sol e volverse levantar, de ver o mundo arrancar logo dun parón que necesitaba pero que a min non me facía falta, de notar a miña superioridade fronte ao natural, é incomparable a calquera outra. Sentíame un semideus. Por riba, librárame dos pesadelos. Gañáramos todos.

Mentira.

Se colles na man un globo de auga telo controlado, sabes onde está. Velo, e dis “teño un globo de auga na man. Aquí, no medio e medio da palma. É amarelo e está fresquiño porque o acabo de encher”. No momento no que pechas o puño e apertas a man, o globo estoupa, e sorpréndeste: “xa non hai globo!”, pero pronto te abaixas a recoller o plástico que quedou de residuo e vas cambiar o calzado porque che caeu a auga toda nos pés. Algo así me pasou, a miña auga pasou de estar no globo a estar por aí, e ter que lidar con ela. Os pesadelos pasaron de estar nos soños a materializárseme.

CAPÍTULO II

Esa noite dérame por ler sobre os Pixies, evolución do son e biografía. Estaba lendo, nese momento, sobre a banda paralela que tiña a ex-baixista Kim Deal, The Breeders, que conformaba xunto con Tanya Donelly (de Throwing Muses) e que non me parecía que sonaran en absoluto mal. Foi entón cando sentín unha baixada da temperatura do cuarto, unha humidificación do ambiente e unha presión na cabeza, coma se alguén ma estivese oprimindo dende tódalas direccións, unha sensación similar á que se debe sentir se che envasan o cranio ao baleiro. Non me fixo falta nin mirar para saber quen estaba alí.

Era tal como o soñaba: antropomórfico, melena e pel totalmente negras, a súa delgadeza daba a impresión de que ía caer en calquera momento, parecía un saco de ósos, mediría arredor de 1’20m e os ollos brillábanlle cun brancor que compensaba a escuridade do resto do ente. Non fixo nada, nin un movemento, nin un ruído, pero foi suficiente a súa presenza para asustarme e facerme berrar. Sabendo que ía vir alguén mirar que pasara, metinme na cama rapidamente e seguín fitándoo, sen apartar a mirada un só segundo.

-Que pasou?- Esvaeceuse no momento no que miña nai tocou o pomo da porta.

- Nada, mamá, outro pesadelo. Levaba anos sen pasarme.

- De vez en cando pásanos a todo o mundo, é o normal. Vai fresco aquí, acende o radiador se queres. Boas noites.

Non o cheguei a comprobar, pero algo en min asumiu, dende o primeiro momento, que contarlles a miña actitude cara ao descanso nocturno a meus pais non era a mellor decisión a tomar pola miña parte. Non se me notaba máis ca nas olleiras que daquela tiña todo o mundo da miña idade, entón non me costaba ocultar nada. O mesmo pasaba co resto da xente.

Comezou a aparecer máis veces. A segunda xa non me sorprendeu tanto, e a terceira menos aínda ata que me acostumei a botar as noites acompañado. Tampouco me molestaba porque non facía nada, estaba aí ata que comezaba a haber actividade no mundo e de repente desaparecía tan silenciosamente como aparecera. Podía vivir con iso, non me perturbaba, e parecíame mellor aínda ca velo en pesadelos, no mundo onírico si que atacaba. Decidín velo coma un compañeiro máis ca coma un inimigo, e el non amosaba rexeitamento.

Eu non entendía o que pasaba, e buscaba na rede casos de persoas con problemas similares para atopar, máis ca unha explicación, unha solución. O que máis se lle parecía ao que a min me pasaba, fóra de espiritismo e o mundo do paranormal no que a miña conciencia de procurador constante do saber obxectivo non me permitía crer, era a esquizofrenia. De tódolos xeitos, eu sabía que non era así. Eu non escoitaba voces, aquilo non dicía nada. Era diferente, eu non me imaxinaba cousas, aquilo era real.

CAPÍTULO III

Rematei os meus estudos así, e tiña claro que non precisaba estudar máis. Non sabía que quería facer, gustábame a miña maneira de vivir: de día cumpría, e polas noites facía o que quería. A xente quéixase porque todo o tempo libre que ten, necesítao para durmir, pero eu contaba con oito horas extra de ocio, que invertía no que máis me gustaba. Sabendo que nada do que me ensinase ninguén me ía servir máis ca o que eu aprendera por min mesmo, decidín deixar de parasitar a meus pais e buscar unha fonte de ingresos. Así foi como comecei a traballar no bar que había fronte á miña casa. Xornada partida, salario mínimo interprofesional, pero era un sitio relativamente decente, así que non me tiña que quedar ata o peche nunca, o meu horario eran esas oito horas.

O problema veu cando empecei a traballar. Se ía lavar un vaso, no reflexo vía á criatura. Se ía atender unha mesa, no caderno de notas aparecía un debuxo, a bolígrafo como se fose esborranchado, da criatura: un debuxo que eu, dende logo, non fixera. Se ía botar o lixo ao contedor, sentada nun banco estaba a criatura. Pensei que podía convivir con iso, sen dicir nada nunca a ninguén, pero cada vez pasábame máis e peor.

Chegou un día en que pechei o libro que estaba lendo, unha biografía de Rembrandt Harmenszoon, e dirixinme ao bar coa intención de almorzar alí un café americano, porque faltaba media hora para a apertura, e Cristina (a miña compañeira de traballo) comezaba unha hora máis tarde ca min porque era cando empezaba a haber xente. Entrei, acendín todo, puxen o mandil e comecei a facer o café. A medida que ía caendo e enchendo o recipiente, lentamente e botando fume, íaseme facendo a boca máis e máis auga. Tiña moitas ganas dese café. Tan pronto o saquei da cafeteira, quente como estaba, bebino todo dun trago e, coa ansia, mordín tamén a cunca da que o estaba sorbendo. Rompeume na boca e traguei a cerámica que me entrou (senón, se a deixaba caer ao chan, tiña que limpalo despois, botala ao lixo e todo o proceso que implica, e non me apetecía). Sabíame a boca a sangue, porque me cortara o padal, e collín un pano co que limpei o fociño. Cando o apartei, decateime de que había un cacho de incisivo que partira pola metade. Abrín a boca e tragueino tamén, máis dano ca a cunca non me ía facer.

Comezou a entrar xente, aos poucos, e coma calquera día abrín o caderno de notas para ir tomar os pedidos. Ao abrilo, o debuxo que había mudara, non era xa a criatura, senón que se correspondía coa miña cara, e aparecía sorrindo cun dente partido á metade. Iso era novo, pero xa non me alarmaba por nada.

Ás poucas horas, os non infrecuentes retorzóns causados pola forza colombiana do café leváronme a tomar unha pausa para os meus mesteres. Fun lavar as mans para retornar ao traballo, pulsei no dispensador de xabón de mans (Que ben cheiraba, era o mesmo xabón de vainilla que tiña na casa miña avoa antes!) e erguín a vista ao espello, coma sempre impoluto. Amoseime un sorriso no que vin por primeira vez o meu reflexo sen dente. Detrás de min, na porta, a criatura: non é que non aparecese antes, é que omitía a súa presenza de tan acostumado que estaba. O sorriso fíxome graza, estaba ridículo, e comezou a saírme unha gargallada incesante. Non me parecía unha imaxe tan cómica, pero non podía nin quería parar de rir. Nun momento, apoieime no lavabo mirando ao desaugue e notei como comezaban a esvararme bágoas que remataron, polo ángulo da miña postura, esvarando deica a punta do meu naris, e dela caendo ao sumidoiro. Eran negras, probablemente o café que non me dera tempo a dixerir completamente, non lle dei importancia.

Volvín levantar a mirada, e vinme a min atrás, na porta. Fronte a min, no lugar que tería que ocupar eu, a criatura. Movín os dedos da man, examinándoos, coma un cativo que está experimentando coas súas capacidades psicomotrices, buscando dominar tódalas articulacións que nunha man se concentran. Os movementos do reflexo do espello correspondíanse cos meus, mais a miña figura, apoiada na porta, non facía nin o máis mínimo amago de se mover. Decidín que chegara o momento xa: sabía que no momento no que saíse pola porta todo ía volver ao normal, e simplemente se me ía aparecer a min, sería o meu delirio que ninguén máis apreciaría. A pesar diso, decidín ir por urxencias para pedir unha receita, un antipsicótico, ou ansiolítico, ou o que fixese falla.

Efectivamente, foi saír do baño e comprobar que ninguén se inmutaba, só eu.

- Vou ao médico, que me atopo mal, e logo seguramente á farmacia buscar paracetamois para a dor de cabeza, queres algo?- Cristina sufría de xaqueca, entón crin convinte preguntar.

- Non, grazas, de momento estou ben, levo unhas semanas xa sen dor ningunha.

Collín camiño, botei a andar e en cousa de dez minutos estaba alí, na porta do Centro de Saúde. Estaba eu só na sala de espera, e todo o mundo parecía ocioso. Debía de ser certo, porque non tardaron nin dous minutos en chamarme á consulta.

- Boas. Séntese, por favor - Obedecín - Cónteme.

- Mire, é que creo que podo ter indicios de esquizofrenia, ou alucinacións puntuais, ou non sei que é o que me pasa pero vexo cousas.

- Consume vostede algún tipo de droga?

- Nin a primeira.

- Horas de sono diarias?

- Pode iso ser preocupante? – Non sabía como introducirlle que a cantidade exacta levaba anos sendo 0.

- Bastante. Por que? Ten vostede problemas coa conciliación do sono?

- Poderíase dicir que si, de bastante gravidade.

Comezou a escribir a un ritmo vertixinoso no ordenador durante cerca de medio minuto. Neste tempo fun quen de reflexionar acerca do fácil que tivera, durante toda a vida, pedir axuda e saír do problema. Non o fixera porque non me dera a gana, pero dese momento en diante podería ter unha vida normal, coma o resto da xente. Por fin estaba recibindo a atención que me ía salvar.

- Dígame, que é o que ve? Escoita voces? Ve figuras?

- Non, é que comecei tendo pesadelos cunhas personaxes, como entes, que me perseguían, pero chegou un momento no que en vez de pesadelos pasei a velo todo durante o día.

A medida que ía falando, notaba a temperatura do ambiente descender; unha humidade que me resultaba máis familiar do que me gustaría recoñecer, e cuxa causa coñecía ben; unha carga nos ombreiros que pensei que me ía partir as clavículas; e unha presión na cabeza, que non dor, digna de implosión.

- Pero descríbame o que ve, se fai o favor.

- É sempre o mesmo: un becho negro, con melena, ollos brancos que iluminan o resto do corpo, arredor de 1’20m de altura e silueta antropomórfica. Non o identifico con

nada en concreto, é algo que supoño que me inventei eu só, e creo que en breve vou empezar a ter unha alucinación aquí mesmo.

- É normal, se é a primeira vez que o verbaliza, o lóxico é que saia á luz agora mesmo. Quero que describa as sensacións que vai tendo.

- Frío. Sobre todo frío.

- É que estamos a 3ºC, señor. Márcao o termómetro da parede.

- Humidade no ambiente

- É que está a ventá aberta e chove fóra, señor. Tiña calor antes de que chegara.

- Un peso terrible nos ombreiros e presión na cabeza. De feito, diría que noto como, sobre as miñas clavículas, hai un par de pés que pertencen a un corpo dunha criatura que me está oprimindo á vez o cranio coas súas mans escuálidas pero cunha forza descomunal.

O doutor calou. Fitoume. Decateime nese momento que na súa bata había unha identificación que rezaba “Dr. Xan”. Palideceu.

- Eu tamén o vexo.

O último que recordo é que deixei de notar presión ningunha. Pestanexei, e cando abrín os ollos no sitio de Xan estaba a criatura, mantendo a súa tarxeta de identificación. Comezamos a rir ambos, sen poder parar durante minutos, e a chorar bágoas negras. El meteu a man na boca, introduciuna até o cóbado, e extraeu do seu interior un cacho de cunca e medio incisivo. Falou por primeira vez cunha voz dun grave que non sabía que o oído humano podía percibir.

- Agora teño nome. Chámame Xan.

Eu non me imaxinaba cousas, aquilo era real

Abel Rodríguez Ferreirós