Ollo pampo cómo no horizonte o espido Pico Sacro exerce de testemuña das diferentes tonalidades de azuis e amarelos, purificadores de todo cánto abranguen...
Baixan as augas do Ulla bicando as ribeiras das Brañas, agarimosas, transparentes, un espello libre de todo pecado no que podemos mirarnos...
Escoito na lonxanía o trino do merlo Amigo rachando o silencio dun Val que semella adormiñado...
Diante do Gran Templo que a Nai Natureza levantou ao abrente sorrío axeonllado...
A cotío teño a imperiosa necesidade de escoitala e rezarlle...
Co amencer fálanme os ceos envoltos en neboeiros...
Cántanme os paxariños piadores nas espadanas das canaveiras...
Os carrizos e as escribentas nos xuncos dos humidais...
Tralo solpor adorméceme o arume da flor dos salgueiros...
Espértame nas noites negras o desavegoso berro da curuxa sinistra.
Ten unhas pingas o Xocas, dirán aquel@s que non teñen a posibilidade de ollar o abrente, ou quenes miran pero non teñen Alma...
Son algo máis ca pingueiras, é o meu sentir, que sae voando de moi adentro...
SORRISOS E NATUREZA, presentes no cadro de cores que nas conversas diarias co meu Amigo, e co Gran Templo do Val por testigo ámbolos dous imos pintando...
O trino que o merlo vai espallando polas Brañas...!!
O Paraíso existe
Xaquin Miguéns Ces
No hay comentarios:
Publicar un comentario