Hai historias que nunca se poden esquecer.
Necesito algún ansiolítico para verme inmerso nas multitudes, porque as multitudes me estresan dende neno.
Hai uns anos, en Nova York, ir enlatado no metro tantas veces foi quizais parte da miña terapia inconsciente que baixou a intensidade da miña claustrofobia.
Nos anos sesenta meus pais leváronme á festa un domingo de Guadalupe. Cando apenas tiña cinco ou seis anos, nunca vira tanta xente reunida, nin escoitaba tantos sons, emitidos por incontables carruseles.
Meu pai, para cumprir coas súas obrigas paternas, púxome nun dos ponis. Aquel animal de plástico subía e baixaba, mentres o carrusel daba voltas, e voltaba, e voltaba, tanto que acabei mareado.
Cando o carrusel parou, optei como puiden por baixar, pero fíxeno na dirección contraria a onde estaban os meus pais e non os atopei.
Comecei a circular durante moito tempo por medio de tanta xente para poder atopalos. Inconsciente da preocupación dos meus pais, só me preocupaba a cara de sarxento e a resposta de meu pai cando me atoparan.
O cantante da orquestra xa emitira en tres ocasións a través da súa megafonía a perda dun neno, detallando exactamente a miña estatura de anano e a roupa que tiña.
Pasou polo menos hora e media antes de que un par de veciños me recoñecesen, me trouxeron ata o palco e o cantante avisaba harmoniosamente da miña aparición. E cinco minutos despois apareceron os meus pais.
A miña nai abrazoume coma se nacera ou me recuperaran dun secuestro.
O meu pai mirou para a miña nai e díxolle todo serio:
-Marina, xa che dixen que este neno naceunos despistado.
Lino Saborido.
No hay comentarios:
Publicar un comentario