(Adicado ás persoas que sofren
de Alzheimer e a quenes ás coidan)
Cando fuxa a razón
cara o rumbo sen tornada
e no berce do extravío
adurmiñen as palabras.
Cando as cotiás tarefas,
sempre riseiras, doadas,
queiran tornarse teimudas,
por demáis enrabechadas.
Cando do almanaque esvaren
tanto os días coma as datas,
e na brétema, os recordos,
vagarosos se esvaian.
Cando aflore o receo
e xermole a inquedanza
e as máis queridas presenzas
resulten novas e extrañas.
Cando esmorezan os folgos
como as ondas se afastan
e, cal roseira, se agoste
a viveza na mirada.
Cando esquézalo meu nome
e tamén a miña cara,
de pétalos e de bicos
heiche adoviar a andaina.
Para ti tódalas risas
para min tódalas bágoas.
Silvia Figueiras Dovalo
No hay comentarios:
Publicar un comentario