AQUELAS FESTAS DE SAN XOÁN

 Estoupaban os primeiros foguetes a mañanciña cedo, eu aínda durmindo. 

Era San Xoán e había que lavar a cara con aquela auga que miña nai e miña avoa habían preparado con todo esmero o día anterior. 

Levaba tantos gloriosos hervajos que cheiraba a fragancia de alta categoría;  cerro os ollos e aínda recordo aquel cheiro inesquecible. 

Chegaban os gaiteiros a taberna de meu avo, e xa algùns veciños moi temprano metėndolle un grolo para comezar a festa como Deus manda. 

Tocaban os Rosales, os Pequenos de Tàllara, os Xaneiros ou quen lle cadrara, acompañados sempre do fogueteiro, que facían un recorrido festeiro e de alegría por toda a aldea. 

Algúns labradores pasaban malhumorados buscando o seu carro de vacas ou aparellos de labranza, que lle habían agochado os rapaces -como cachondeo tradicional-, na noite anterior, despois do jolgorio das fogueiras e queimadas da festa pagana, para espantar as bruxas.

Por a noite esperábanos a orquestra, a que tocara, para dar aqueles primeiros pasos patosos e dersordenados con algunha rapaciña que xa lle botáramos ben o ollo. 

De vez en cando íamos matar a sede con unha miranda de laranxa a aqueles chiringuitos da época, feitos con catro caneiras, con bloques de xelo nos barreñóns, e que sabían a gloria.

Alguns volvíamos a casa por as escuras que cubrían o camiñiño cheo de pedras; uns afortunados, collidos da man con algunha fermosa veciña, outros pensando si habería máis sorte nas seguintes festas.

Así eran aqueles tempos...

Lino Saborido Rial