A ESCALEIRA

 

Hoxe fun ó sementerio. 

Contra a miña voluntade, que ali recordo jolpes da vida que aínda doen. 

¡Pero bueno!, ¡tócame! e eu das oblijasións non escapo, como non o fajo cando me invitan a un bo arrós con bogavante.

Pois ali eu ó meu, atendendo á miña parte e nin miro para nadie , porque a hipocresía e tan palpable que se me remexe o estómago.

Pois eu refrejando o mármol cando a do lado trouxo arresto unha escaleira tan jrande que a pouco peta na porta de San Pedro.

Pousona na fila pertinente, e foi buscar un trapo e agua, e pousou o ramo ó meu carón.

Saleu pola botella e apareseu unha vella que pousou o seu bastón ( no te lo pierdas) e carjou ó lombo a escaleira ca fasilidade que o butanero leva a bombona vacía.

Eu xa estaba sacando brillo o cristal co das tres bruxas, que cho deixa impoluto, cando chejou a vesiña ca ajua mailo trapo.

Clavoume a mirada a través do cristal requete limpo, e dime:- A escaleira???

Eu díxenlle, a dona dese bastón acaba de marchar con ela ó lombo que nin a arrastrou para sejirlle as juellas.

- Cajonaconexa da Avelina, sempre ijual.

- Eu non sei como se chama (lle dixen mentras fechaba e xa vía vir un frente turbio.)

- É a única que ten un bastón con dous cornos, será pa recordar os que lle puxo Seledonio con media aldea.

Ahí eu xa recollía todo para salir por patas cando a da ajua viscou ó lonxe á da escaleira, e como flax gordon correu cara a outra, e  nun revirachave meu xa estaban a berrar. Eu reparei no bastón, a verdad , pena que non tiña o móvil porque nunca vin uns  cornos tan ben postos que era para subila o fsbk.

Salía eu disimulando, cando me chamaron, quixen faserme a xorda, pero un par de traidoras dixéronme- mosa, é por ti, vai a liorta haber que lles pasa que sempre están ijual.

Eu co polvo na ola, ó mínimo, pero xa era hora de faserlle a allada, arrimeime a desjana xunto ás señoriñas.

- Que pasa señoras?

- Cajonaconexa non vistes ti que me colleu a escaleira mentras fun por ajua?.

- Vin oh. Pero eu non son seguritas do sementerio.

- Ves Filomena, hasta a moza non dixo nada, remato e levas a escaleira.

- Era boa( di a da ajua) eu estaba primeiro e  vou con ela de volta, cando remate cóllela ti.

Nesto, que non o creo se non o vexo , unha tirou pola escaleira, e a do bastón pola outra punta fincaba os pes no chan, que ía  deixando dous surcos cos pes na jrabilla blanca do suelo sagrado pero non a arriaba  como que hai Dios.

Quixen marchar sen meterme porque de líos estou xa farta pero non me dou a pasensia, con tanto espolio que armaron, que  revireime nun arranque de semi locura e ajarrei a escaleira e pareinas en seco.

- Miren , nun día como hoxe, cristianas devotas como sodes( unha estaba de changlas porque ten un callo que lle fai sacar toda a rabia mansa) non poden faser as cousas ben??? Temos máis escaleiras, ou esperades tranquilamente por esta, pero á súa edade, faser este ridículo non corresponde, menos hoxe.

Mirade, claváronme as dúas unha mirada  digna de chamar a un exorcista , e botáronse contra min, que sacaron a colasión, hasta a Herminio o meu tatarabuelo , nin desir ten que escapei por patas e chejei a casa co corasón desbocado e o polvo pejado ó fondo da perola sen un chisco de ajua.

Por aljo dijo que a min non me justa nadiña ir ó sementerio.

Mano Figueira.