COUSAS DO TRABALLO

 

Estaba eu asfixiada polas dúas mascarillas e ese exercicio físico nuclear (polo da onda que che entra a atacar os riles sen previo aviso)  cando entre a mala uva do traballo que salía  torcido é a compañía que me tocou hoxe, a cabeza a explotar, a ansiedade que me fixo tirar catro veces do inhalador e entre o ruido bestial, alí na máquina, mirando @s compañeir@s, dóume un ataque de risa (quizáis polo efecto taquicárdico consecuente de inhalar tantas veces o meu salvavidas) pero alí enriba. Nunha parada en boxes fixéime  no maquinista é claro, agora fíxase nas muecas é nos ollos, e os del pedían pan por señas, porque entre gritos interpretou mal as indicacións da produción, él xordo,e a outra que ma deron en adopción desde que entrei nesa nav, e non teño santo que ma saque denriba que xa parece a miña siamesa, que non se aclararon e xuro que por un intre voltei o cine mudo, é o de hoxe daba para un serial, solo faltou que nos ordenaran rematar o chollo, e se tiro do medicamento unha vez máis sácanme por urxencias ou métenme na cámara hasta mañán que me sacarían montada nun palet de yoyo e tres ou catro estalactitas enganchadas na cofia. Cousas do traballo.

    Mano Figueira,2021