Despois de tanto
tempo,
secou a nogueira,
deixou os suspiros
voar na soleira.
Ergueita sigue,
desafiando o vento,
pero cada día perde
o seu contento.
Onde quedou todo o
seu verdor,
hoxe tremen as polaschorando
de dor.
Sempre estivo ahí
como un monumento,
xa pouco lle queda
no seu esquecemento.
M. Dolores Ríal,2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario