A MIÑA MAN

Eu non sei de onde ves,

qué camiños te trouxeron,

non sei cal é o teu nome,

o teu pensar e o teu credo.

Descoñezo a túa fala,

a túa loita, os teus devezos,

a qué conviccións te debes,

qué ferve no teu latexo.

Non sei se deixaches nai

nunha soleira xemendo,

nada sei da túa dor,

das túas dúbidas e medos.

Mais se unha oliveira agoma

dende a cerna do teu peito,

se no colo anainas pombas,

se abrolla mel nos teus beizos,

se te resgan os espiños

e te firen os coitelos,

se choras salgado pranto

e pingas sangue vermello,

a ti, de quen nada sei,

a miña man che achego.

Silvia Figueiras