NADA

 Cando no abrente espallo

a ollada polos carballos,

quen me dera ser raiola

que na enramada pousa,

quen me dera ser orballo.

Cando na noite contemplo

da bóveda o lampexo,

quen me dera ser luíña

que ingrávida camiña,

quen me dera ser luceiro.

Máis eu son volátil fume

que rube ate o cume

e esmorece na airexa

como o cantar da igrexa,

coma as faiscas do lume.

E son o nimbo que vaga

na procelosa surada,

son po que o refacho mexe,

bafo que se esparexe,

e por ser eu non son nada.

Silvia Figueiras Dovalo