A roseira do xardín
botou unha rosa branca,
coma o veludo lene,
bonitiña onde as haxa.
Así é que a roseira,
receosa das miradas,
cubriuse de irtos picos
pra que ninguén a danara.
Mais un aciago solpor
arribou nunha surada
que acometeu seu dor,
sen miramentos, a esgalla.
E a lampexante rosiña,
a rosa de pouco nada,
tremente e desvalida
caíu no chan esfollada.
Daquela foi que a roseira
ficou para sempre esgazada.
O inverno aniñóu nela,
tornóu murcha, amoucada.
Xa non houbo primaveras
nin soliño que a quentara.
A roseira do xardín
endexamáis botou nada.
A nai que a un fillo perde
é roseira agostada.
Silvia Figueiras Dovalo
No hay comentarios:
Publicar un comentario