REFLEXIÓN...CEO AZUL

  Día Mundial da Poesía...

Esperto...Dubido que poidera haber un amencer máis fermoso para celebralo...

Ollar o sol asomar sobre o Xesteiras dándolle cor ao Ulla, o río que bica as Brañas, a Terra de Rosalía, é poesía en sí mesmo...

Nada máis lexos que pensar que o sexa o que escribo, sería un atrevimiento, pero aquí estou, coma cada día, diante dunha cuartilla esperando que o deus Apolo me vote unha man e poida expresar o que sinto...

Máis que o que sinto, é hoxe un desexo, mesmo que pareza un soño agora mesmo...

Pero un soño é a vida, decía Calderón de la Barca, e tamén a poesía...

O soño de que axiña espertemos deste pesadelo no que se atopa inmerso a humanidade, e atopemos un CEO AZUL de esperanza sobre o que voar en libertade.

Día Mundial da Poesía...Domingo...Traxe, gravata, paseo...

Querid@s AMIG@S, teño unha cita co máis puro sarcasmo transformado en poesía...

Firmará que son apto...? Dame que non vai ser doado pasar a itv...

Qué nervios...!!

Xaquín Miguéns Ces