NOS EIDOS

 

  Nos eidos da Vila

da fermosa Terra

ficaba unha nena

chorando soliña

 

a carón do río

nas estreitas rúas

na praza do pobo

ou naquel xardín

 

si, ficaba ferida

do primeiro amor

naquelas lembranzas

da súa nenez

 

agardando sempre

aquela promesa

que él lle fixera

máis...nunca cumplira

 

nos duros momentos

de longa invernía

de grandes recordos

e melancolía

 

¡non chores, meu Anxo!

¡esquece o pasado!

voltarán os días

de gran alegría

 

con outro galán

de fermoso porte

ti serás feliz

nesta longa vida

 

ti serás amada,

mil veces querida

é...reverenciada

cual diosa Afrodita.

   Miguel Alberto,2021